www.papcat.tk

Pla d'Acció per la Poesia

dijous, d’octubre 11, 2007

Para Tí


Vet aquí una de les obres del mestre Otto que feia temps que no se sentía. He posat aquesta primer perqué, en certa mesura, m'hi sento identificat encara que la seva situació és diferent a la meva.




No me perdono el perderte,
Siempre ignoré,
Que quería acariciarte,
Y ahora anhelo lo que nunca deseé,

Sólo con tu ausencia estoy,
Y me tormento de pensar,
Lo ciego que he estado hasta hoy,
Viéndote en libertad volar.

Otro te poseía mas no me importaba,
Pues mi alma reía,
Y me sentía henchido de alegría,
Al verte cada día coronada,
Por ese manto de noche,
Que es tu pelo.
Ahora siento como un derroche,
El tiempo que no estuve por ti en celo.

Una inocencia sin blancura,
Ató mi alma a tu persona,
Desatóse en cambio mi locura:
No soportaba tan honda
Separación de lo que fue mío,
Mi consciencia, contigo.

Tu despedida mató mi serenidad,
Perturbada quedó mi alma,
Se descubrió lo que sentía en realidad,
Busco ahora sin éxito, la calma.
Tu amigable afecto me fue secuestrado,
No quise perderlo, ni tampoco acapararlo,
Mi mundo se paró, ante un rey desorientado,
Y ahora lamento el error por no robarlo.

Preciada me era tu amistad,
Nada parecido tuve hasta esa edad,
Temía que mi esforzado paso,
Acabase con mi ánimo en ocaso,

A reino perdido te hallas,
Para rescatarte tengo agallas,
Mas no para poseerte,
Solo me conformo con verte,
Tan solo una vez,
Admirar tu blanca tez,
Si bien, de tenerte entre los brazos no guardo esperanza,
Aguardo y aguardaré a que tu imagen vuelva a ver y me llene de bonanza.


Onikage esuriensapientis. (necesitaba desahogarme desde hacía tiempo...)